22 mei 2018
Plots, een warm gevoel tussen mijn benen, steeds sneller en natter. Ik schiet overeind en ga gauw naast het bed staan. Het vruchtwater klettert onverminderd door over de net twee dagen geleden opnieuw aangelegde laminaatvloer. “Michael, mijn vliezen!” roep ik uit. Ik had laatst nog met iemand over dat die matrasbeschermers eigenlijk maar een overbodige luxe zijn. Bij maar 10 procent van de vrouwen breken de vliezen spontaan en wat zijn nou de kansen dat dat ook nog toevallig in bed gebeurt? Misschien net zo’n grote kans als dat je kindje met 39 weken nog steeds in stuit ligt… Als de grootste golf is geweest steek ik snel de overloop met vloerbedekking over naar de badkamer. Ik ga even op de wc zitten uitlekken en vraag Michael of hij mijn telefoon wil geven zodat ik naar het ziekenhuis kan bellen.
Er was mij verteld dat na de draaipogingen niet alleen de billetjes, maar ook de voetjes en de navelstreng onderin bij de bekken lagen. In het geval van het spontaan breken van de vliezen was de opdracht om plat te gaan liggen en een ambulance te laten komen. De mevrouw aan de telefoon vermelde hierbij nog dat ik mij op de begane grond moest bevinden. Nadat ik in Jip en Janneke taal had uitgelegd aan Michael waar mijn kraamverband zich bevond, die arme jongen was helemaal de kluts kwijt, ging ik beneden op de bank liggen. Niet veel later ging de deurbel en kwamen twee jolige mannen mij in de ambulance laden. Michael werd de opdracht gegeven de spullen verder bij elkaar te zoeken en dan zo snel mogelijk met de eigen auto te volgen. “Wel gek dat ik nog geen weeën heb toch?” had ik nog aan Michael gevraagd toen ik op de wc aan het uitlekken was, maar in de ambulance kwam daar al snel verandering in. Gedurende de rit naar het ziekenhuis namen ze toe in kracht en kwamen steeds dichter op elkaar.
In het ziekenhuis aangekomen werd ik aan de cardiotocograaf gehangen om de hartslag van de baby en de weeën te monitoren. De CTG was gelukkig prima, de baby maakte het nog goed. Ik hoopte dat Michael niet teveel tijd zou spenderen aan het schoonmaken van de slaapkamer en gauw zou arriveren. Dat deed hij gelukkig en kort daarna kwam de verloskundige om inwendig te voelen wat de positie van de baby was. “Ik voel de navelstreng.” zei ze vrijwel direct tegen haar collega “Bel de OK maar voor een sectio.” Dag dag natuurlijke bevalling! Snel werd er een katheter geplaatst om mijn blaas te vullen zodat het kontje van de baby niet de kans kreeg om de navelstreng te gaan verdrukken. Ook werd mijn bed gekanteld zodat mijn hoofd naar beneden zakte en mijn benen de lucht in. Hoewel ze rustig en professioneel bleven, kon ik merken dat er wel haast bij gebaat was. Het infuus dat de ambulancebroeder al had ingeprikt stroomde niet goed door, dus werd er een nieuwe geplaatst. Ondertussen kleedde de andere zuster mij uit en deed mij een operatiehemd aan. “Ik ga nog één keer voelen, zodat ik zeker weet dat het niet de ballen waren of iets anders was wat ik voelde.” zegt de verloskundige. “Nee, zeker weten.” zegt ze weer vrijwel direct. “De OK is klaar voor ons. Papa rijd jij het wiegje achter ons aan?” beveelt ze Michael.
De koude luchtstromen van de airco raasden langs mijn wangen. Om 5 uur ’s ochtends was het nog rustig in de gangen van het ziekenhuis, dus we scheurden er doorheen. In de operatiekamer aangekomen moest ik zelf overrollen naar het operatiebed en rechtop gaan zitten voor de ruggenprik. Ook de artsen waren in een jolige bui en grapten er op los. Vraagt de één: “Wat is de score vannacht?” antwoord de ander: “Drie tegen één voor de jongens.” Blijkbaar was het lopende bandwerk aan keizersneden die nacht. Er wordt een operatiescherm opgehangen en Michael komt naast mij zitten. Ik voel dat er tegen mijn been wordt geslagen om mijn reactie te testen. Het is een heel vreemd gevoel, alsof mijn benen slapen zo prikkelig en dan onder water een duw krijgen. Ook zit er iemand in mijn buik te poken en naar links en rechts te duwen. Ik vraag mij hardop af of ze op deze manier al wel kunnen beginnen aangezien ik nog van alles voel, Michael antwoord: “Ze hebben al door twee lagen heen gesneden.” Met een schuin oog kijk ik naar het beeldscherm wat bovenaan het operatiescherm hangt met een live camerabeeld van mijn opengesneden buik. “Hmmm oké, raar.” zeg ik en kijk toch maar gauw weer de andere kant op.
“Hij is zo klein en zacht en hij is onze zoon!”
Zo gaat het geduw en getrek nog eventjes door, totdat ik op een gegeven moment Michael hoor zeggen “Daar komt ie! Ja, daar komt ie!” Nu durf ik wel naar het beeldscherm te kijken, het is immers echt de geboorte van ons kindje! Op het laatst kijk ik niet meer naar het beeldscherm, maar door het luik van het operatiescherm. Ze moeten nog even flink werken om zijn hoofdje geboren te laten worden, maar zodra dat is gelukt houdt de arts hem boven het operatiescherm als een Rafiki die Simba omhoog houdt op pride rock – welkom op de wereld lieve Ayden! Ons knulletje zet meteen zijn longen aan het werk. We mogen hem even snel aanraken, maar dan wordt hij meegenomen om nagelopen en opgelapt te worden. Binnen no time zit Michael echter alweer met Ayden naast mij en houdt zijn gezichtje zo dicht mogelijk tegen de mijne aan. Het is allemaal zo snel gegaan, van het moment dat mijn vliezen braken tot het moment dat hij er was zat amper 2,5 uur. Het was echt een rollercoaster, maar op het moment dat we daar met zijn drieën bij elkaar komen staat de tijd even stil. Hij is zo klein en zacht en hij is onze zoon!
Nu ik het allemaal probeer op te schrijven en te herinneren merk ik dat er enorme gaten in mijn geheugen zitten. Ik heb bijvoorbeeld geen idee hoeveel tijd ertussen zat dat ik uit de OK werd gereden en in de uitslaapzaal Ayden op mijn borst gelegd kreeg. Misschien kwam het omdat ik zelf ook wat van de kaart was. Ik had last van tintelingen, licht in mijn hoofd, verkrampingen boven in mijn borst, misselijk en dergelijke, maar na twee waterijsjes en wat pijnstilling ging het een stuk beter en zodra ik het gevoel in mijn benen terug had mochten we terug naar onze eigen kamer. Ik had verwacht dat ik het vervelend zou vinden om zo lang in het ziekenhuis te moeten blijven (na een keizersnede minimaal 48 uur), maar we werden zo goed verzorgd en geholpen waardoor we een goede start konden maken met zijn drieën. Dat wil overigens niet zeggen dat ik niet blij was toen we naar huis mochten. Hoewel onze kamer een raam had, kon ik na twee dagen in dezelfde 20m2 te verblijven niet wachten om naar buiten en naar huis te gaan.
Ondertussen is het twee weken na de bevalling. Ik zit in bed terwijl ik dit schrijf en Ayden is eindelijk in slaap gevallen in zijn wiegje naast mij. Ik probeer al sinds vrijdagavond om een einde aan dit verhaal te breien, maar kom er telkens niet aan toe. De laatste paar dagen lijkt hij wat last te hebben van krampjes, het hoort erbij helaas, waardoor hij erg onrustig is en veel aan de borst wil. Maar eigenlijk mogen we niet klagen. Vanaf zijn geboorte tot een dag of wat geleden ging alles ontzettend voor de wind. Hij huilde amper, dronk goed aan de borst, sliep prima; eigenlijk gewoon een super tevreden mannetje. De kraamhulp bleef maar zeggen dat hij zo’n topper was. Misschien hebben we de afgelopen dagen een beetje teveel van hem gevraagd door hem mee te slepen naar allerlei supermarkten, bouwmarkten en ook nog een fotoshoot in Hengelo. Het zou sowieso niet verkeerd voor mezelf zijn om weer even een stapje terug te nemen. Ik loop mezelf te snel voorbij, moet er vaak aan herinnerd worden dat ik een zware buikoperatie achter de rug heb en dat het dus helemaal niet gek is dat ik nog niet zoveel dingen op één dag kan doen.
Ik denk dat het nog te vroeg is om te zeggen hoe ons nieuwe leven als gezin voelt. Daarvoor is het leven nog niet ver genoeg terug naar normaal gegaan. We krijgen nog bijna dagelijks kraambezoek en ik ben nog niet langer dan een uur of drie alleen met Ayden geweest. Ook toen Michael gister voor het eerst weer aan het werk was, zat het huis namelijk vol met visite. Wel kan ik zeggen dat het geen moment onwennig, eng of raar is geweest. Misschien dat het voor Michael anders is, maar aangezien ik al sinds eind december zijn aanwezigheid kan voelen, voelt het als niet meer dan logisch en vanzelfsprekend dat hij nu bij ons is.
Voor de mensen die zich nog afvroegen waar de engelse tekst uit het geboortekaartje vandaan kwam: het is het refrein van het nummer ‘With Arms Wide Open’ van the Creed. De zanger schreef het nummer toen hij erachter kwam dat hij binnenkort vader zou gaan worden. In de vertolking van de band Boyce Avenue (het origineel is een beetje dramatisch) heb ik het nummer vaak geluisterd toen we net wisten dat ik zwanger was.